«زندگی با هنر قشنگی‌های بی‌شماری دارد.»
در چند سال پسین زنان، در گوشه و کنار افغانستان سعی بر این دارند تا چالش‌ها و توانایی‌های خود را به گونه‌های مختلف انعکاس دهند، غزل ذاکری نیز می‌کوشد تا توانایی‌هایش را با خلق آثار متفاوت هنر نقاشی، نشان دهد. خبرگزاری بانوان افغانستان، برای معرفی و بحث پیرامون فعالیت‌های خانم ذاکری با او گفت‌‌وگویی را ترتیب داده است که در ادامه می‌خوانید.
پرسش: پیشنه‌ی فعالیت‌های در دنیای هنر، به چه زمانی بر می‌گردد؟
پاسخ: شوق و علاقه‌ی من به هنر از دوران کودکی‌ام بود. از همان زمان با دیدن نقاشی‌های روی دفترچه‌ها، دوست داشتم روزی هنر نقاشی را با همه‌ی زیبایی‌هایش یاد بگیرم، تا این‌که در سال ۲۰۱۹ میلادی به این دنیای قشنگ پا گذاشتم.
پرسش: آغاز هر فعالیتی همراه با یک هدف است. هدف شما برای آغاز کردن این هنر چه است؟
پاسخ: اصلی‌ترین هدف‌ام به دردها و دشواری‌های دخترخانم‌هایی‌ست که در جامعه‌ی افغانستان روزهای بدی را پشت سرگذشتانده اند و حالا می‌خواهند با توان خود، برای بدست آوردن حقوق خود تلاش کنند. می‌خواهم با این هنرم توانائی‌های این قشر را نیز به تصویر بکشم و نشان بدهم که دختر افغان نیز می‌تواند توانا و بااستعداد باشد.
پرسش: در نقاشی‌های تان بیشتر چه چیزی را انعکاس می‌دهید؟
پاسخ: به وسیله هنر می‌خواهم توانایی‌های زنان را به نمایش بگذارم و از این طریق می‌خواهم از خودم آثار ماندگاری را به جای بگذارم.
پرسش: چرا می‌خواهید توانایی زنان را انعکاس دهید؟
پاسخ: مدام مشکلات زنان به گونه‌های مختلف انعکاس داده شده است و کم‌تر کسانی هستند که توانایی‌های زنان بازتاب داده‌اند به همین دلیل می‌خواهم بیشتر روی انعکاس توانایی زنان کار کنم.
پرسش: از دید شما یک هنرمند از طریق هنرش می‌تواند تغییراتی را در جامعه ایجاد کند؟
پاسخ: یک زن می‌تواند به وسیله هنر تمام مشکلات خود و هم جنسان خود را در قالب تصویر نشان دهد و این رسالت زنان هنرمند است که از این طریق برای زنان کار کنند، زیرا تاثیرگذاری یک تصویر به مراتب از لفظ و نوشته بیشتر است و در نهایت می‌تواند در وضعیت اجتماعی زنان تغییرات مثبتی را ایجاد کند.
پرسش: در پایان، در مورد برنامه‌های آینده‌تان بگویید؟
پاسخ: دوست دارم در آینده، استاد نقاشی باشم. یاد بگیرم و برای شاگردانم نیز یاد بدهم که که زندگی با هنر قشنگی‌های بی‌شماری دارد. ما این‌گونه می‌توانیم تمام تصاویری که از زندگی، افراد، طبیعت و اشیای اطراف مان در ذهن داریم، با هنر نقاشی خود آن‌ها را ترسیم کنیم و در نمایشگاه‌های ملی و بین‌المللی برای افراد به‌نمایش بگذاریم. ما با هنر می‌توانیم حس انسان‌دوستی را انتقال بدهیم، انسان‌دوستی‌ای که در یک شعر این‌گونه بیان شده است ” بنی آدم اعضای یکدیگر اند – که در آفرینش ز یک گوهر اند، چو عضوی به درد آورد روزگار – دگر عضوها را نماند قرار”. اتکاء من وبرنامه‌هایم نیز به همین شعرو ابعاد مختلف انسان‌دوستی که در آن بیان شده است، می‌باشد. من نیز می‌خواهم با هنر نقاشی تافته‌ای جدابافته شده از اجتماع نباشم. می‌خواهم مرحمی برای دردهایی چندصدساله‌ی این بشر باشم.
ترتیب‌کننده: ضیاگل عظیمی
