ادعای همسر خلیل‌زاد: مکتب‌های خصوصی به روی همه‌ی دختران افغانستانی باز است
حدیث حبیب‌یار
شرل بنارد، همسر زلمی خلیل‌زاد، نماینده‌ی ویژه‌ی پیشین آمریکا در امور افغانستان، ادعا کرده است که تنها مکتب‌های دولتی به‌روی دختران بالاتر از صنف ششم در افغانستان بسته‌اند و مکتب‌های خصوصی «در هر سطحی» می‌توانند فعالیت داشته باشند. او این وضعیت را گزینه‌ای برای بازگشت‌کنندگان اجباری عنوان کرده است.
بانو شرل در مقاله‌ای که روز سه‌شنبه، ۳۰ ثور در وب‌سایت «نشنل اینترست» منتشر شده، هم‌چنان مدعی شده است که اقتصاد افغانستان «در حال تثبیت» است و زنان در آن نقش دارند.
او در بخشی از این مقاله گفته است که برخلاف ادعای فمینیست‌ها «من شخصا در کابل زنانی را دیدم که در مراکز خرید و فروشنده بودند، دختر جوانی که دکان عطرفروشی خود را اداره می‌کرد، گارسون‌های زن در رستورانت‌ها و حتا زنانی که با کراچی‌های دستی در خیابان وسایل خانه و میوه می‌فروختند. در مناطق روستایی هم که زنان همیشه در کشاورزی مشغول بوده‌اند و هنوز هم هستند».
بانو شرل محدودیت‌های طالبان بر پوشش زنان و دختران در افغانستان را نیز رد کرده و گفته است: «برخلاف روایت رسانه‌های غربی که می‌گویند زنان باید کاملا محجبه و همراه با محرم مرد در انظار عمومی ظاهر شوند، من زنان بسیاری را دیدم که تنها با روسری، بدون پوشاندن صورت، به تنهایی یا در خیابان بودند».
هم‌چنان او حمایت جامعه‌ی جهانی از زنان افغانستانی را «گزینشی» توصیف کرده و گفته است که به‌عنوان نمونه، رفتار طالبان با زنان در افغانستان از وضعیت زنان در هند «به مراتب کم‌تر وحشیانه» است.
شرل روایت کشورهای غربی از گسترش آموزش در افغانستان در بیست سال پیش را «روایت تحریف‌شده» دانسته و گفته است: «واقعیت این است که در دوران حضور ما، در بسیاری مناطق، آموزش برای دختران اصلا وجود نداشت و در برخی مناطق حتا برای پسران هم مکتبی نبود».
همسر نماینده‌ی ویژه‌ی پیشین آمریکا در امور افغانستان افزوده است: «طالبان به‌شدت به‌دنبال به‌رسمیت‌شناسی دیپلماتیک است. آنان می‌خواهند دارایی‌های مسدودشده آزاد شود، محدودیت سفر رهبران‌شان لغو گردد، سرمایه‌گذاران خارجی بیایند و امریکا سفارت خود در کابل را دوباره بازگشایی کند».
بانو شرل هم‌چنان در بخش دیگر این مقاله، نگرانی‌ها در مورد اخراج مهاجران افغانستانی از ایالات متحده را «بی‌اساس» دانسته و مدعی شده است که افغانستان اکنون «امن‌ترین وضعیت» خود را تجربه می‌کند.
او حضور حامد کرزی، رییس‌جمهور پیشین و عبدالله عبدالله، رییس پیشین شورای عالی مصالحه ملی در کابل را «شاهد زنده» امنیت در افغانستان دانسته است.
وی افزود: «حامد کرزی و عبدالله عبدالله که هر دو از نزدیک‌ترین متحدان امریکا بوده‌اند، هنوز در کابل با امنیت و رفاه زندگی می‌کنند. می‌توانستند در روزهای اول ناپدید شوند یا به جرم همکاری بازداشت شوند؛ اما در عوض، در سفرها و ملاقات‌های خارجی و حتا در انتقاد از طالبان آزاد هستند».
او خطاب به وزیر امنیت داخلی امریکا نوشته است: «خانم نوم، اگر تصمیم گرفتید به کابل بیایید، من یک رستورانت عالی سراغ دارم که گروهی از دختران جوان با آی‌پد سفارش می‌گیرند.»
همسر خلیل‌زاد در ادامه خواستار لغو تحریم‌ها علیه طالبان شده و تاکید کرده که به این گروه باید اجازه داده شود تا کنسولگری‌های خود را باز کند و مدارک مسافرتی صادر کند تا فرآیند بازگشت مهاجران به افغانستان تسهیل شود.
این ادعا‌های بانو شرل در حالی‌ست که با تسلط طالبان، محدودیت‌های شدیدی بر آموزش دختران اعمال شد. بر اساس گزارش‌ها، بیش از ۱.۴ میلیون دختر بالاتر از صنف ششم از حق آموزش محروم شده‌اند. این ممنوعیت‌ها نه تنها دست‌رسی به آموزش را محدود کرده؛ بلکه پیامدهای اجتماعی و روانی گسترده‌ای نیز به همراه داشته است. افزایش افسردگی، ازدواج‌های اجباری و کاهش حمایت خانواده‌ها از آموزش دختران از جمله این پیامدها هستند.
بربنیاد گزارش‌های یونسکو، افغانستان در میان ده کشوری است که بیش‌ترین تعداد دختران محروم از مکتب را دارد و ۷۵ درصد دختران در این کشور از آموزش محروم مانده‌اند.
در سوی دیگر، چند دهه جنگ در افغانستان و حاکمیت گروه‌های مخالف مسلح نظام‌های حاکم، چون طالبان در دو دهه‌ی گذشته سبب شده که در بسیاری از ولایت‌ها، آموزش عصری نهادینه نشده و ساختمان‌های مکتب نیز ساخته نشوند.
در بیش از سه سال گذشته، پس از آن که طالبان قدرت را به دست گرفت، درگیری‌ها خاتمه یافت؛ اما طالبان آموزش دختران را محدود کرد. در سوی دیگر، این گروه بیش‌تر بر مدرسه‌سازی تمرکز دارد تا آموزش‌های عصری.
