سرودخوانی اعتراضی زنان در کابل

در ادمه‌ی اعتراض‌های زنان بر عمل‌کرد‌های طالبان در افغانستان، گروه تازه‌ای از زنان معترض در کابل با نام “دختران کابل” شکل گرفته است که با خواندن سورد به این محدودیت‌ها انتقاد می‌کنند.

شماری از زنان معترض با فرستادن یک نوار تصویری به رسانه‌ها در نخستین سرودشان روایت تازه‌ای از ترانه‌ی قدیمی “ملا‌ ممد جان”، از ترانه‌های فولکلور افغانستان، را اجرا کردند. آنان در این سرود زنان کشورشان را به ترک افغانستان دعوت می‌کنند، پیام‌شان این‌ست که با محدودیت‌های روزافزون طالبان، افغانستان دیگر “جایی برای زنان ودختران نیست.”

زنان معترض در سرود شان می‌گویند: ” از این وطن باید رفت جایی نمانده است. زنان و دختران در قیدو‌بند است. زنان نه مکتب می‌روند نه به وظیفه، در گوشه‌ی خانه‌ها دل‌های شان افگار شد. تمام زنان از روزی‌که طالبان قدرت را در دست گرفتند، حیران و پریشان هستند.”

یکی از اعضای این گروه به رسانه‌ها گفته است که تا زمانی‌که طالبان به حقوق زنان احترام نگذارند، به مبارزه‌ی خود علیه آنان ادامه خواهند داد.

سرود ملامحمدجان در فرهنگ افغانستان بیان سوزِ دل عایشه، دختر عاشقی است که نذر گرفته بود در روزهای نوروز به مزارشریف در شمال افغانستان سفر کند و در جوار آرام‌گاه منسوب به حضرت علی دعا کند، تا آرزویش که رسیدن به ملامحمدجان است برآورده شود.

زنان معترض پیش‌از این اعتراض‌های شان را معمولاً در جاده‌ها و محل‌های عمومی برگزار می‌کردند؛ اما اعتراض‌های شان با خشونت و حتی زندانی‌شدن از سوی نیروهای امر به معروف و نهی از منکر طالبان سرکوب شده‌است.

اخیراً زنان معترض اعتراض‌های شان را در مکان‌های پوشیده برگزار می‌کنند که “رقص و آهنگ ناامیدی” نیز جز از این اعتراض‌ها است.

این در حالی‌ست که با حاکمیت دوباره‌ی طالبان بر افغانستان، زنان و دختران افغانستانی از حق آموزش، کار، سفر بدون محرم، رفتن به ورزشگاه‌ها و پارک‌های تفریحی و حمام‌های زنانه محروم شده‌اند.

این فرمان‌های محدود کننده‌ی ٔ طالبان هرچند همواره با واکنش تند زنان معترض افغان و نهاد‌های بین‌المللی مواجه شده؛ اما باز هم طالبان از تصمیم‌های شان دست بر نداشته و موقف‌شان در برابر زنان و دختران افغانستانی را شدیدتر کرده‌اند.

نهادهای مختلف بین‌المللی این ممنوعیت‌ها و محدودیت‌های طالبان بر زنان را همواره نقض حقوق بشری و تبعیض جنسیتی عنوان می‌کنند.