«زنان معلول باید از انزوا بیرون آیند»

“فعالیت‌های اقتصادی به زنان معلول کمک کرده تا اعتماد ‌به‌نفس از دست رفته‌ی شان را بازیابی کنند و دوباره به زندگی امیدوار شوند. در گذشته‌ها، به زنان معلول به چشم حقارت دیده می‌شد اما حالا با گذشت زمان و تلاش معلولان برای حضور در اجتماع، این دیدگاه، تا حدودی اصلاح شده است.” این‌ها گوشه‌یی از سخنان مینا جامی‌الاحمدی استاد رضاکار بنیاد خیریه‌ی پیر هرات است که در بخش توان‌مندسازی بانوان معلول فعالیت دارد. برای صحبت بیشتر در مورد چالش‌های زنان دارای معلولیت، با وی گفت‌گویی داریم که در ادامه می‌خوانید.

پرسش: کار با زنان معلول را از چه زمان آغاز کردید و چند زن معلول هم‌اکنون در این بنیاد مصروف کار اند؟

مینا جامی‌الاحمدی: ما روز اول با چهار زن آغاز کردیم اما با گذشت زمان و تشویق زنان معلول توانستیم تعداد آنان را افزایش دهیم به گونه‌یی که حالا در هر بخش آموزشی حدود 25 تن از معلولان را داریم که شغل یاد می‌گیرند و فعالیت‌های اقتصادی دارند. تغییرات عمده را می‌توان در کار و زندگی زنان معلول دید. آن‌ها زمانی که برای اولین بار به بنیاد می‌آیند روحیه‌ی شان بسیار متفاوت است از آنچه که پس از سپری شدن مدتی، اتفاق می‌افتد. در این بنیاد بر علاوه‌ی کارهای اقتصادی، روی روحیه و ذهن معلولان نیز کار می‌شود تا به خودباوری برسند.

پرسش: روی آوردن به فعالیت‌های اقتصادی، چه تغییراتی در زندگی زنان معلول آورده است؟

مینا جامی‌الاحمدی: فعالیت‌های اقتصادی به زنان معلول کمک کرده تا اعتماد ‌به‌نفس از دست رفته‌ی شان را بازیابی کنند و دوباره به زندگی امیدوار شوند. در گذشته‌ها، به زنان معلول به چشم حقارت دیده می‌شد اما حالا با گذشت زمان و تلاش معلولان برای حضور در اجتماع، این دیدگاه، تا حدودی اصلاح شده است. بسیاری از مردم حالا با دیدن زنان معلول می‌گویند که به آن‌ها افتخار می‌کنند.

پرسش: خودکم‌بینی موجود در میان معلولان، بیش از هر چیزی، نیاز به مشاوره‌ی روانی دارد، آیا شما این سهولت را در بنیاد خود برای معلولان ایجاد کرده اید؟

پاسخ: حس خودکم‌بینی و حقارتی که ناشی از رفتارهای ترحم‌آمیز مردم با معلولان است، دقیقا نیاز به مشاوره‌ی روانی دارد تا این زنان به خودباوری برسند و توانایی خود را باور کنند و ما سهولت استفاده از مشاوره‌های روانی را برای زنان در بنیاد آماده کرده ایم، که تا کنون نتایج قابل توجهی داشته است.

پرسش: زنان معلول، در چه رده‌های سنی با شما کار می‌کنند؟

مینا جامی‌الاحمدی: این زنان در رده‌های سنی، هشت تا سی سال اند، زنانی که در سنین 30 سال اند، به‌طور معمول زنانی اند که از لحاظ قوه‌ی جسمی قوی نیستند اما چون با این کار انگیزه پیدا می‌کنند و این حس در آنان زنده شده، حداقل اگر میوه‌ی پوست می‌کنند تا برای پروسیس آماده شود، غنیمت است. چون آنان به امید همین کار از اتاق‌های تنگ و تار خانه و از انزوا بیرون می‌شوند و این برای شان خوب است.

پرسش: از چالش‌هایی بگویید که در طول سه سال کاری تان با آن مواجه شده اید.

مینا جامی‌الاحمدی: در گذشته‌ها چالش‌های زیادی سد راه زنان معلول بود اما اکنون این چالش‌ها کمتر از قبل شده است. در گذشته در بسیاری از ادارات، زینه بود اما رمپ نبود تا معلولان بتوانند با استفاده از آن به اداره بروند. برای معلولان در محافل جایی نبود، اما اکنون می‌بینیم که در مراسم رسمی، برای معلولان جای مشخص در نظر گرفته می‌شود و حتی در برخی ادار‌ه‌های برای معلولان رمپ در نظر گرفته شده که این نشان می‌دهد کار ما در قسمت تغییر دیدگاه جامعه در مورد معلولان تاثیرگذار بوده است.

پرسش: خواست شما از مردم چیست؟

مینا جامی‌الاحمدی: از مردم می‌خواهم تا حد اقل با بازدید از کارهای معلولان، آن‌ها را برای ادامه‌ی کار و زندگی تشویق کنند. شاید آن‌ها با یک لبخند تشویق شوند و اگر آن‌ها را باور کنیم، زندگی و سرنوشت آنان تغییر کند، پس اگر می‌توانیم، حمایت خود را از این قشر که اغلبا در اجتماع نادیده گرفته شده اند، دریغ نکنیم.

مصاحبه کننده: سیمین صدف