آموزش زنان در افغانستان؛ مقاله‌ی سفیر افغانستانی برای درخواست کمک جهانی
آی‌نور سعیدپور
محمد اشرف حیدری، سفیر افغانستان در سریلانکا در مقاله‌ای تحت عنوان “خطر نداشتن حق تحصیل رسمی در افغانستان” نگاشته است که جامعه بین‌المللی مسوولیت دارد، اطمینان حاصل کند که دختران افغانستانی حق دست‌رسی به آموزش را دارند.
آقای حیدری با اشاره به حق دست‌رسی به آموزش رسمی در اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر نگاشته است که افغانستان نیز امضاکننده‌ی آن است. جامعه بین‌المللی مسئولیت دارد اطمینان حاصل کند که دختران افغانستانی این حق را دارند.
این مقاله‌ی آقای اشرف در سایت “پیک دیپلوماتیک” (شبکه‌ی رسانه‌ای جهانی وابسته به دیپلومات‌های جهان) منتشر شده است.
محمد اشرف حیدری، در بخش از این مقاله با اشاره، اصول اسلامی و تشویق آن برای فراگیری علم و هم‌چنان قانون اساسی افغانستان که فرصت مساوی برای هر دو جنس را به عنوان حق اساسی انسانی به تحصیل تضمین می‌کند؛ نگاشته است که در تاریخ جهان پس از سال ۱۹۴۸، تنها در افغانستان طالبان دوبار به نظم قانونی مداخله کرده و بیش از نیم از جمعیت این کشور را از توسعه انسانی محروم کرده است. “در تاریخ جهان پس از سال ۱۹۴۸، تنها در افغانستان گروه تروریستی افراطی، طالبان، دوبار به نظم قانونی مداخله کرده و بیش از نیمی از جمعیت این کشور را از توسعه انسانی محروم کرده است.”
وی هم‌چنان نگاشته است که ممنوعیت‌های طالبان علیه آموزش دختران، مخالف آموزه‌های اسلامی است.
در بخش از این مقاله آمده است که دولت‌های عضو سازمان ملل متحد موظف به پایان‌دادن به ممنوعیت آموزش زنان استند.
در بخش از این مقاله آمده: “آنها نیز باید از کارآیی و پایداری جایگزین‌های مخربی هم‌چون “آموزش مدرسه”، “آموزش مبتنی بر جامعه” و “آموزش آنلاین” سوال کنند که تنها به افراطیان ناپیش‌بینی جای می‌دهند و به زنان افغان امکان یادگیری یک آموزش رسمی و مدرن با پایه علوم، فناوری، مهندسی و ریاضی (STEM) را بیش‌تر انکار می‌کنند.”
محمد اشرف حیدری هم‌چنان نگاشته است: “آموزش “مدرسه” در زمان حکومت طالبان در افغانستان هم‌معنی با کارخانه‌های افراط و تروریسم در پشاور، پاکستان است. جایی که رهبری طالبان و نیروهای نظامی آنها تحت تأثیر مأموران اطلاعات خارجی به افراط اندیشیده‌اند.”
آموزش‌های آنلاین برای دختران
در بخشی از این مقاله به تلاش‌ها برای جای‌گزینی “آموزش مبتنی بر جامعه” و “آموزش آنلاین” برای دختران پرداخته شده است.
آقای اشرف نگاشته است جای‌گزینی آموزش آنلاین به‌جای آموزش‌های رسمی در افغانستان جایی که برق و دست‌رسی به اینترنت قابل اطمینان وجود ندارد و مردم نمی‌توانند فناوری‌های لازم را تهیه کنند؛ راه‌کار موثری نیست.
هم‌چنان وی معتقد است که “آموزش آنلاین” می‌تواند به طور موثر دختران و زنان را در خانه حبس کند و به‌طور مستقیم به ممنوعیت حرکت آزادانه زنان به عنوان یکی دیگر از حقوق اساسی آنان کمک کند که توسط طالبان ممنوع شده است.
آقای اشرف می‌گوید که تنها جای‌گزین برای آموزش رسمی خود آموزش مدرن است.
این در حالی‌ست که پس از به قدرت رسیدن طالبان، دختران از آموزش‌های بالاتر از صنف ششم در سراسر افغانستان ممنوع شده‌اند. باوجود خواست‌های مکرر سازمان‌های حقوق بشری و جامعه‌ی جهانی طالبان؛ اما هم‌چنان از فرمان‌های محدود کننده‌ی شان دفاع کرده است.
پس از تداوم ممنوعیت آموزش دختران، برخی از سازمان‌ها، موسسه‌ها و دانش‌گاه‌های بین‌المللی تلاش کرده‌اند که زمینه‌ی آموزش آنلاین را برای دختران محروم از آموزش فراهم کنند.
از سوی هم طالبان در بیش از دو سال حاکمیت‌شان بر مدرسه‌سازی تمرکز کرده است. چندی پیش نیز سخن‌گوی وزارت معارف طالبان گفته بود که برای دختران محدودیت سن‌وسال در اشتراک آموزش‌های مدرسه‌ی دینی وجود ندارد.
نگرانی‌ها از گسترش افراط‌گرایی در مدرسه‌های دینی تحت کنترول طالبان وجود دارد. رزا اتونبایوا رییس یوناما نیز در نشست شورای امنیت سازمان ملل متحد گفته بود که آنان نمی‌دانند در مدرسه‌های طالبان چه چیزی به دختران آموزش داده می‌شود.
